เครือข่ายคุ้มครองผู้บริโภคภาคใต้

ร้องเรียนเรื่อง ปฏิเสธการรักษาผู้ป่วย เรียน  ผู้อำนวยการโรงพยาบาลสวนสราญรมย์         ข้าพเจ้านางอิษะฎา  เอียดคง (081-8912238โทรมาสอบถามได้(E mail pry22a2512@hotmail.com.)
เป็นมารดาเด็กชายภณ  เอียดคง  อายุ 10 ปี  แพทย์วินิจฉัยว่าเป็นสมาธิสั้น  HN 03623/51 ได้รับรักษาที่
รพ.สวนสราญรมย์มาตลอด    ปัจจุบัน ON  ยา  concerta(36) 1xAM  ( ที่อยู่ปัจจุบันอำเภอขนอม จ.นครศรีฯ)       เหตุการณ์เมื่อ  31 สิงหาคม  2554  เวลา ประมาณ 8.40-11.30 น ข้าพเจ้าและลูกชายได้ไปตรวจเพื่อรับยาต่อ (กินยาเฉพาะไปเรียน ในช่างปิดเทอมและวันหยุด ไม่ได้กินยา ส่งเสริมด้วยการเรียนวาดรูป) นัดเมื่อ พ.ค.54  ข้าพเจ้ามารับยาไม่ตรงนัด แต่คิดว่าไม่น่ามีปัญหา เพราะยังใช้ยาสม่ำเสมอมิได้ขาดในช่วงไปโรงเรียนและไม่มีอาการเร่งด่วน ประกอบกับข้าพเจ้าไปเรียนต่อ น่าจะใช้ยาที่เหลือให้หมดก่อน แล้วค่อยมาพบแพทย์       ข้าพเจ้ายื่นบัตรตามขั้นตอน และได้สอบถามถึงการรับบริการที่ OPD ว่าถ้ามาผิดนัด จะได้ตรวจมั้ย พยาบาล ตอบว่าได้ตรวจ แต่ต้องตามลำดับความแร่งด่วนได้แยกสีไว้ข้าพเจ้าได้สีขาว พยาบาลบอกไม่เกินเที่ยง  เมื่อไปถึงจิตเวชเด็ก  พยาบาล(พิชชาวดี  เพ็ชรทอง) เรียกไป บอกว่าไม่ได้พบแพทย์เพราะมาผิดนัด  ข้าเจ้าได้ชี้แจงเหตุผลแล้ว ผิดนัดจริงแต่ไม่ได้ขาดยา ขอยาไปกินช่วงเด็กไปเรียนจนถึงนัดได้มั้ย เพราะลูกอยู่ในช่วงใกล้สอบจำเป็นต้องใช้ยาจริงๆ และร้องขอพบแพทย์ พยาบาลคนดังกล่าวปฏิเสธ (เลื่อนนัดเป็นวันที่ 22/09/2554 )จึงได้ร้องขออีก พยาบาล เข้าไปพบแพทย์และนำลายมือแพทย์มายืนยันว่าแพทย์ไม่ยอมให้พบ ข้าพเจ้า      :  “ทำยังไงลูกถึงจะมียากิน มียาขายที่ไหนบ้างที่พอจะซื้อกินไปก่อนได้” พยาบาล    :  “ไม่ทราบ  แนะนำ รพ.มหาราช วันนี้ช่วงช่วงบ่าย มีคลินิกจิตเวชเด็กและวัยรุ่นมีจิตแพทย์เด็กมาใหม่” ข้าพเจ้า      :  “จะมียาตัวที่กินอยู่หรือเปล่า  ประสานให้ได้มั้ย จะได้ไม่เสียเที่ยว” พยาบาล    :  “คงไม่ได้ ต้องไปติดต่อเอาเอง” ข้าพเจ้า      :  “ต้องไปนครหรือ ถ้าอย่างนั้นพอจะให้รายละเอียดข้อมูลการรักษาไปได้มั้ย  จะได้สะดวกและ      รวดเร็ว ไม่ทราบจะไปทันหรือเปล่าตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้ว”           หลังจากนั้นพยาบาล กลับออกมาพร้อมกับใบส่งตัว มายื่นให้ข้าพเจ้าโทรไปประสาน  รพ.มหาราช  เรื่องยา บอกว่าไม่มียาตัวที่ลูกกินอยู่ ข้าพเจ้าจึงเข้าห้องหมอโดยไม่ได้รับอนุญาต(แพทย์หญิงณัฐกานต์  วิฑูรย์ )ซึ่งเป็นหมอที่ดูแลรักษาลูกอยู่และไม่ยอมให้พบ(ก่อนเข้าไป ข้าพเจ้ารอดูจนแน่ใจว่าไม่มีผู้รับบริการรายอื่นตรวจอยู่) ข้าพเจ้า : “ทำไมหมอถึงไม่ยอมให้พบไม่ตรวจและไม่ยอมให้ยาลูกชาย” หมอ    : “ ต้องเข้าใจนะ หมอมีงานเยอะ น้องรักษาไม่ต่อเนื่อง ขาดนัด ต้องมาเริ่มกันใหม่” ข้าพเจ้า : “ทำไมต้องเริ่มกันใหม่ ลูกไม่ได้ขาดยา มาวันนี้ลางานทั้งพ่อแม่ ลูกก็ลาเรียนถ้าหมอไม่ให้ยาวันนี้ เขาจะไม่มียากิน และจะเรียนไม่รู้เรื่อง” หมอ    : “ หมอเข้าใจแต่การจะให้ยาหมอก็ต้องประเมินเด็กก่อน และสามารถขาดยาได้ไม่อันตรายถึงชีวิต ” ข้าพเจ้า : “ พาลูกชายมาด้วย หมอจะประเมินมั้ย” หมอ    : “ เงียบ......      จะให้หมอช่วยอะไร” ข้าพเจ้า : “ช่วยสั่งยาให้ลูกกินจนถึงวันนัดก่อนได้มั้ย” หมอ    :  “ได้ .. งั้นหมอให้ยาถึงวันนัดก่อน” ข้าพเจ้าออกมารอข้างนอก พยาบาลหัวหน้าตึกเข้ามาถามสีหน้าไม่พอใจที่ข้าพเจ้าเข้าห้องหมอเอง และอ้างกฎระเบียบ ข้าพเจ้าบอกว่า  กฎของคุณ คุณไม่เคยแจ้งให้ผู้ปกครองหรือผู้ป่วยทราบ และไม่เคยทราบมาก่อนว่าการมาผิดนัด ต้องเจอกับเรื่องราวแย่ๆแบบนี้ สรุปวันนั้นข้าพเจ้าได้ยามาให้ลูกชายก็จริง แต่นี่หรืองานบริการ ของท่าน ถ้าเป็นพี่น้องชาวบ้านตาดำๆ เขาจะทำอย่างไร ประเด็นที่ 1 การไม่ไปตรวจรักษาตามนัด ต้องลงโทษผู้ป่วยและญาติ โดยการไม่ให้พบแพทย์และรับยาใช่หรือไม่ มีแนวทางการปฏิบัติที่ถูกต้องเป็นที่ยอมรับ และประกาศให้ทราบเป็นลายลักษณ์อักษรชัดเจนหรือไม่ ประเด็นที่ 2 เมื่อผู้ป่วยร้องขอพบแพทย์ ต้องการมารับบริการ ดูแล้วมีเวลาพอสำหรับการให้บริการแค่เพียง 5- 10 นาที  แต่แพทย์กลับปฎิเสธ คิดว่ามีจรรยาบรรณในวิชาชีพหรือไม่
ประเด็นที่ 3 พยาบาลไม่ยินยอมให้ผู้ป่วยพบแพทย์เป็นการกระทำที่สมควรหรือไม่  ขาดซึ่งคุณธรรม และจริยธรรมของพยาบาลอย่างยิ่ง ทั้งที่ทราบเหตุผลของผู้ป่วยแล้ว เรียกได้ว่ายังห่างไกลความเป็นพยาบาลวิชาชีพ ประเด็นที่ 4  การให้ผู้ป่วยไปรับยาที่อื่นซึ่งไม่เคยมีประวัติการรักษา  ซึ่งมีระยะทางมากกว่า  200 กิโลเมตร ทั้งยังไม่ประสานให้ว่ามียาหรือไม่  เป็นการผลักใสไล่ส่งผู้ป่วยใช่หรือไม่  และไม่อยากให้บริการผู้ป่วย           สิ่งที่ข้าพเจ้าได้รับในวันนั้นข้าพเจ้าไม่เคยพบ และไม่คิดว่าจะได้พบ นี้เป็นเพียงสิ่งที่ข้าพเจ้าถ่ายทอด จากเหตุการณ์ในวันนั้น ความรู้สึกดีๆกับการบริการจิตเวชเด็ก หายไปจนหมดสิ้นที่เคยคิดว่านี่คือที่พึ่ง และความหวังก็กลายเป็น.........  ข้าพเจ้าและลูกยังต้องมารับบริการต่อที่รพ.ของท่าน ขอให้ทานโปรดเห็นใจและให้บริการอย่าเท่าเทียม ตามสิทธิที่ได้รับตามสิทธิของผู้ป่วยอันพึงควรได้รับ และตักเตือนบุคลากรในแผนกจิตเวชเด็ก  ไม่ควรปฏิบัติเช่นนี้กับผู้ป่วยทุกคน ผู้ป่วยอยู่ในมือท่านอยู่แล้ว จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด ก่อนเขียนบันทึกฉบับนี้  ได้คิดทบทวนมา 2 สัปดาห์แล้ว หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคงได้รับความกรุณา

                                                                                                                  ขอขอบพระคุณล่วงหน้าอย่างยิ่ง
                                                                                              อิษะฎา  เอียดคง                                                                                   14/09/2554